របបរាជាធិបតេយ្យអាស្រ័យរដ្ឋធម្មនុញ្ញគឺជាទម្រង់មួយនៃរដ្ឋាភិបាលនៅក្នុងការដែលព្រះមហាក្សត្រមួយដែលត្រូវបានដាក់កម្រិតដោយស្របច្បាប់នៅក្នុងព្រំដែននៃរដ្ឋធម្មនុញ្ញមួយ។ ទម្រង់បែបបទនៃរដ្ឋាភិបាលនេះខុសពីរបបរាជានិយមដាច់ខាតដែលក្នុងនោះព្រះមហាក្សត្រមានអំណាចនយោបាយពេញលេញលើរដ្ឋនេះមិនត្រូវបានដាក់កម្រិតយ៉ាងមានប្រសិទ្ធិភាពដោយឧបសគ្គរដ្ឋធម្មនុញ្ញ។ រាជាធិបតេយ្យអាស្រ័យរដ្ឋធម្មនុញ្ញអាចយោងទៅប្រព័ន្ធក្នុងការដែលព្រះមហាក្សត្រដើរតួនាទីជាគណបក្សមួយដែលមិនមែនជាប្រមុខនយោបាយរបស់រដ្ឋដែលស្ថិតក្រោមរដ្ឋធម្មនុញ្ញនេះថាតើដែលបានសរសេរឬមិនសរសេរ។ ខណៈពេលដែលព្រះមហាក្សត្រអាចនឹងកាន់អំណាចបម្រុងផ្លូវការនិងរដ្ឋាភិបាលអាចយកជាផ្លូវការកន្លែងព្រះនាមព្រះមហាក្សត្ររបស់ពួកគេមិនបានកំណត់គោលនយោបាយសាធារណៈឬជ្រើសរើសមេដឹកនាំនយោបាយ។ ក្រៅពីការដើរតួជាមួយនិមិត្តសញ្ញាដែលមើលឃើញនៃការឯកភាពជាតិដែលជាក្សត្ររដ្ឋធម្មនុញ្ញអាចនឹងកាន់អំណាចជាផ្លូវការដូចជាការរំលាយសភាឬផ្តល់ភូមិន្ទការយល់ព្រមទៅច្បាប់។បច្ចុប្បន្នប្រទេសដែលកាន់របបរាជាធិបតេយ្យមានដូចជា :ប្រទេសជប៉ុន, ប្រទេសន័រវែស, ប្រទេសអូស្រ្តាលី, ម៉ាឡេស៊ី, ហូឡង់, កាណាដា, ថៃ, ចក្រភពអង់គ្លេស,អេស្ប៉ាញ…..។

របបរាជាធិបតេយ្យអាស្រ័យរដ្ឋធម្មនុញ្ញគឺជាទម្រង់មួយនៃរដ្ឋាភិបាលនៅក្នុងការដែលព្រះមហាក្សត្រមួយដែលត្រូវបានដាក់កម្រិតដោយស្របច្បាប់នៅក្នុងព្រំដែននៃរដ្ឋធម្មនុញ្ញមួយ។ ទម្រង់បែបបទនៃរដ្ឋាភិបាលនេះខុសពីរបបរាជានិយមដាច់ខាតដែលក្នុងនោះព្រះមហាក្សត្រមានអំណាចនយោបាយពេញលេញលើរដ្ឋនេះមិនត្រូវបានដាក់កម្រិតយ៉ាងមានប្រសិទ្ធិភាពដោយឧបសគ្គរដ្ឋធម្មនុញ្ញ។

រាជាធិបតេយ្យអាស្រ័យរដ្ឋធម្មនុញ្ញអាចយោងទៅប្រព័ន្ធក្នុងការដែលព្រះមហាក្សត្រដើរតួនាទីជាគណបក្សមួយដែលមិនមែនជាប្រមុខនយោបាយរបស់រដ្ឋដែលស្ថិតក្រោមរដ្ឋធម្មនុញ្ញនេះថាតើដែលបានសរសេរឬមិនសរសេរ។ ខណៈពេលដែលព្រះមហាក្សត្រអាចនឹងកាន់អំណាចបម្រុងផ្លូវការនិងរដ្ឋាភិបាលអាចយកជាផ្លូវការកន្លែងព្រះនាមព្រះមហាក្សត្ររបស់ពួកគេមិនបានកំណត់គោលនយោបាយសាធារណៈឬជ្រើសរើសមេដឹកនាំនយោបាយ។

ក្រៅពីការដើរតួជាមួយនិមិត្តសញ្ញាដែលមើលឃើញនៃការឯកភាពជាតិដែលជាក្សត្ររដ្ឋធម្មនុញ្ញអាចនឹងកាន់អំណាចជាផ្លូវការដូចជាការរំលាយសភាឬផ្តល់ភូមិន្ទការយល់ព្រមទៅច្បាប់។បច្ចុប្បន្នប្រទេសដែលកាន់របបរាជាធិបតេយ្យមានដូចជា :ប្រទេសជប៉ុន, ប្រទេសន័រវែស, ប្រទេសអូស្រ្តាលី, ម៉ាឡេស៊ី, ហូឡង់, កាណាដា, ថៃ, ចក្រភពអង់គ្លេស,អេស្ប៉ាញ…..។